Ensemble

Enkele van de tentoonstellingen die ook als performance, installatie, happening kunnen worden gezien - Jef Lambrecht liet graag onduidelijkheid meespelen...

De installaties van Jef Lambrecht waren ofwel impromptu situaties waarbij hij gebruik maakte van de situatie en materiaal ter plaatse – of semi-impromptu waarbij een theoretische voorbereiding voorafging (soms uitgebreid) maar ter plaatse veel improvisatie aan te pas kwam – of te wel goed en meticuleus voorbereide performances waarbij zowel op voorhand, ter plaatse en achteraf doordachte en meegebrachte spullen aan te pas kwamen: meebrengsels werden ook dikwijls onder de toeschouwers/participanten verdeeld... er bleef wel altijd een element van improvisatie bestaande...

Voor de archieven is het niet altijd evident de stukken goed te plaatsen en omschrijven, want dikwijls maar fragmenten die dan nog veranderd zijn tijdens de tentoonstelling. Er hangt veel af van bijkomende documentatie en beschrijving van de opbouw, deel van een performance of bijkomend project. Het is een combinatie van de oorspronkelijke 'scenario' met de eigenlijke feiten te vergelijken, de intenties te identificeren en het uiteindelijke resultaat in beeld te brengen. Een goed voorbeeld is de BIWA-bijdrage aan PerfoII in Rotterdam (1984) waarbij actie, installatie, expo en interactieve presentaties en (video) documentatie deel uit maken van het geheel- dat in feite 'performance' is.

Solo tentoonstellingen zijn ook niet altijd evident – bij voorbeeld de installatie in de majolica-zaal in de Vooruit te Gent tijdens 'Initiatief d'Amis' waarbij hij zijn 'ami' naar de trapzaal had verbannen en zelf de hele zaal vol gemodificeerd krantenpapier uitdoste... bewerkt met Chinese inkt en uiteindelijk tot een groot verfrommelt environment herschapen. Het werk zelf is een hoop onhandig papier (indien het nog bestaat) maar de documentatie is ook zeer karig zodat beschrijvingen en recreatie de enige methodes zijn om het enigszins in beeld te krijgen.

Het eerste Belgische Museum voor Moderne Kunst (1983/84) kon gelijktijdig als restant en sculptuur, alsook open-lucht-installatie als happening van BIWA gezien worden. Ook het tijdelijke, wel gebouwd op de stevige eerste steen van het museum – ooit gelegd in de jaren zeventig met de beste intenties – nu herschapen tot een soort cult-oord; de Kaba van procrastinatie, met papierdunne muren en uiterst onstabiele constructie waarvan niets is overgebleven, ook al bewerkt door meessterschilder Fred Bervoets... Nu nauwelijks te geloven maar toen was er geen hedendaags kunstmuseum!

De BIWA tentoostelling in de Caidoz galerij te New York tijdens de 'Minuit in new York' reeks is ook als environment/installation te zien – want naast tentoonstelling was het ook werkplaats en uitvalsbasis voor verschillende acties in de stad. Ook hier weer een combinatie van eigen werk met allerlei gevonden spul, meubels en tot auto-onderdelen toe in een soort sjamanistisch verzameling waarbij de fragmentarische documentatie met beschrijvingen moet aangevuld worden. Dit is ook de plaats waar de 'Saint Nicholas Chapter' tot stand kwam, gebaseerd op de New Yorkse 'Saint Nicholas Society' (en gebruik makend van hun Weerhaan...) waarmee Jef zich stilaan van het BIWA los koppelde...

De eerste manifestatie van de “Saint Nicholas Chapter” was pas in 1987 en onderdeel van het 'proces' tegen Peter Stuyvesant sigaretten, die beweerde dat deze en niet de Waal Pierre Minuit de stichter van new York was. Het was dan ook een proces-tentoonstelling waarbij de titel de uitleg gaf: “Jef Lambrecht werkt naar een slot toe – open op Sint Niklaas” ateliertaferelen tot het einde, met spullen van straat en rommelant, als een soort 'tableau vivante' tot het slot dat eigenlijk vernissage was. Ook de bijdrage aan 'de Zoen van Vlaanderen' in Delft 1989 was een soort bezetting van een oud schoolgebouw, gebruik makend van allerhande gevonden en aangeslagen materiaal in een omvangrijk installatie environment tot en met hommage aan Eddy Merckx – terwijl uitgangspunt een visitekaart en een stempel waren.